Policy klinkt niet als mijn ding, maar als je het vertaalt als gedragscode, ja dan heb je mijn aandacht. Zo heb ik clean desk policy altijd wat aanstellerig gevonden, maar de gedragscode van het lege tafelblad, daar kan ik uren over uitwijden. Zal ik niet doen hier. We houden het kort.
De tafel in kwestie is die tussen jou en je gesprekspartner. Jullie komen beiden beslagen ten ijs, dus ik zie een mobieltje, een schrijfmap of laptop, een pen, een agenda en dat allemaal keer twee. Plus een paar dossiers, een brochure, koffie- en theekopjes en suiker en melk. Zie je het voor je? En zie je de ander nog wel?
Alle dingen die tussen jou en de ander liggen leiden af en vormen obstakels. De uitwisseling die tussen jullie op gang moet komen wordt er door gehinderd; het ligt allemaal in de weg. Je denkt misschien van niet, maar leg je koffer of tas er maar eens bij. Wordt al heel hard hinderlijker, niet?
De uitstalling van dingen tussen jullie vergroot je afstand. Kun je handig gebruiken in het nadeel van de ander, mits je dat wilt natuurlijk. Je kunt er ook je voordeel mee doen.
De code van het lege tafelblad is een halve meter breed. Laat die halve meter tussen jou en de ander leeg, schoon, maagdelijk, onbetreden. Leg er je handen, maar verder niks. Laat de rest terzijde. Voelt direct heel anders. En niet alleen voor jezelf.