We schrijven 1990 of 1991. Amelia en Lux waren Braziliaanse dames op zakenbezoek in Nederland. Na twee dagen hard werken zouden ze de volgende avond terugvliegen naar Rio. Zo bleef er nog één ochtend over om te winkelen in “lovely picturesque Amsterdam.” Bij de opengevouwen Herz plattegrond wilden ze van me weten “where to go for some upmarket shopping”. 

Ze waren op de dag van hun aankomst in Nederland al in Amsterdam geweest en hadden wat rondgewandeld. Ze wilden nu vooral terug naar dat ene prachtige pleintje, “you know, the square with the church and the little shops” – en of ik het voor ze kon aanwijzen op de kaart. Nee, helaas, dat kon ik niet zonder verdere aanwijzing. Maar ze hadden gelukkig ergens genoteerd hoe het heette, – “wait, wait, I’ll look it up” – en daar reikte Lux het mij al aan. De naam van het plein waar ze zo lekker op een bankje hadden gezeten was gekrabbeld op de achterzijde van een taxinota. Met enige moeite kon ik het ontcijferen. Er stond: “Fietspad Dus Niet Bromen.”