Ze vraagt: “Kan ik zeggen waar het over gaat? Ik hoor: “Dan kan ik u straks terugbellen en vertellen dat we geen interesse hebben. Mijn baas niet en ik ook niet en dan verspilt u zijn kostbare tijd niet.” Ik antwoord meestal vriendelijk glimlachend met “Iets belangrijks”. Werkt negen van de tien keer. Stilte, even ademhalen; “Momentje alstublieft”.
Afpoeieren is zakelijk gedrag dat soms ontaardt in een ziekelijke gewoonte. Ik ken een bedrijf waar de receptioniste het al vraagt. Die geeft het dan door aan de secretaresse en die….. enfin, u snapt wel hoe dat eindigt. Die directeur spreekt niet veel nieuwe mensen op een gemiddelde dag.
Vorige week ging het anders. De ondernemer die ik belde is geen kleine jongen, maar hij nam zelf op. Omdat hij daar een gewoonte van heeft gemaakt. Niet iedereen heeft zijn nummer, maar het is ook niet bepaald geheim. “Ik regel mijn telefonische zaakjes zelf wel”, zei hij tegen me. “Is sneller dan wanneer je eerst Jolanda ermee lastigvalt. En er zijn best veel mensen die ik wél wil spreken, zodra ik ze aan de lijn heb. Het heeft me geen windeieren gelegd.”
En ikzelf? Ik denk er altijd even over na. Of het wel belangrijk is voor de ander en waarom ook weer. En dan bel ik.