Als er totaal geen reactie komt. Als het ongemakkelijk stil wordt. Dan is er meestal wel iets aan de hand, iets dat we liever uit de weg gaan. Je roept in de put en er komt geen echo. Stilte.

Zelden kreeg ik zo weinig weerklank als op mijn nieuwste column op Managementsite; een oproep aan ondernemers om de alcoholische borrel af te schaffen. Ik voel me een beetje zoals de mensen van STAP zich regelmatig moeten voelen. Roepende in de woestijn. Het grote zwijgen. Wat is hier aan de hand?

Is ons alcoholgebruik een taboe? Is het #gewoontedrinken te wijd verspreid en daardoor onbespreekbaar? Ik vrees dat dit het geval is. Terwijl het met de dag duidelijker wordt, dat er echt níets gezond is aan die gewoonte. Het tegendeel ervan. Gezellig já, maar niet gezond.

Het is geen tekort aan aandacht. In het laatste halfjaar waren er vier (4) grote reportages* in actualiteitenrubrieken op tv, over het zorgelijke karakter van “onze” alcoholconsumptie. René Kahn schreef een veelgeprezen boek. STAP en andere organisaties lanceerden een alcoholmanifest. Maar echt op de agenda komt het onderwerp niet. Geen tekort aan aandacht. Teveel herkenning misschien?

Waarom ik hiervan een punt maak? Omdat ik het herken van mezelf en het herken in mijn (zakelijke) omgeving. (Lees de column). Anderhalf jaar geleden gooide ik het roer om en minderde ik drastisch. Dat voelt elke dag beter. Daarom doe ik vanaf morgen mee met IkPas. Wel zo fris.

* Eenvandaag – Nieuwsuur – De kennis van nu – Nieuwsuur (op 12:15)