Op deze dag in 2004 kreeg ik een exclusieve rondleiding in het Frits Philips Muziekgebouw in Eindhoven, door directeur Wim Vringer. Achter de schermen, podia, artiestenruimtes, regie, foyers en natuurlijke de kleine (400 plaatsen) en de grote zaal (tot 1800). De spannende plekken van een leeg theater. Het is midden op de dag, maar je kunt er de plankenkoorts ruiken van vijf voor acht. Staand in de coulissen hoor je het applaus aanzwellen en even waan je jezelf een wereldster.

We liepen het podium van de kleine zaal op, waar het Narziss und Goldmund piano trio zich prepareerde voor een CD-opname. Ik kon mijn hand op de Steinway-vleugel leggen, terwijl de pianist zich uitleefde op een moeilijke passage. Het eindigde met een geweldig Bruscamente Pesante, waarna hij zijn hoofd in de nek gooide. Mijn arm maakte impulsief de eindslag van de dirigent en onze glimlachen raakten elkaar heel even. Toen ik buiten kwam was het licht en nog steeds woensdagochtend.