“Het probleem met kernwaarden is de tweede n”, twitterde ik gisteren in een opwelling. Ik zag het zoveelste artikel voorbijkomen over een “traject gericht op het vaststellen van visie, missie en kernwaarden” en kreeg gelijk medelijden met de betreffende organisatie.

Kernwaarden zijn vaak het label waaronder we opsommen wat ons allemaal nog meer te binnen schiet aan zakelijke containerbegrippen. Zodat we niets belangrijks missen, … een beetje compleet zijn,… aan alles gedacht hebben. Áls de visie en de missie al een beetje kernachtig zijn, dan zorgen de kernwaarden meestal wel voor de nuancering. Verwatering. En dan moet je ze ook nog kunnen onthouden.

Ik begeleidde ooit een juristenkantoor dat zo’n traject net achter de rug had. De uitkomst was een serie volzinnen en opsommingen, die zelfs gedrukt in het kleinste letterype niet pasten op het creditkaartformaat geheugensteuntje dat de medewerkers kregen. Dus kregen ze twee creditcards met kernwaarden. Om te spieken. Wie ze waren. Waar ze voor stonden.

Van kernwaarden worden de meeste organisaties niet écht blijer. De euforie van het lijstje is kortdurend en verwatert definitief als een paar maanden later in het MT iemand zich hardop afvraagt: “Onze kernwaarden, wat waren die ook alweer?” Compromissen hebben nu eenmaal weinig communicatieve kleefkracht.

Nú is de tijd voor duidelijkheid en eenduidigheid. Gooi al je kernwaarden weg en begin helemaal overnieuw. Als je organisatie iets kan gebruiken, dan is het één kernwaarde die leidend is in alles wat je uitdraagt, doet en betekent voor je omgeving. Daar heb je je handen nog vol aan. En laat de rest maar zitten. Eén kernwaarde waar je een paar jaar mee vooruit kunt. Hoeveel helderder wil je het hebben?