Ik wil het graag geloven, maar enige scepsis kan ik niet ontkennen. Autocratie en democratie als systeem passé en sociocratie de nieuwe manier van besluitvormen. Niet meer de baas die de knoop doorhakt, niet meer de helft plus één en vort met de geit. Nee, net zo lang doorpraten tot iedereen kan leven met de uitkomst. Ik hoorde er op een zó bevlogen manier over vertellen en toch…. gaan er wat haartjes overeind staan. Misschien ben ik toch teveel oude school.
We hebben het onderzocht, die allergie van me en ik ben er niet uit. Op de meeste plekken waar ik kom kan een beetje besluitvaardiger zijn inderdaad geen kwaad. Maar doorpraten tot iedereen consent geeft? Tot niemand meer zwaarwegende bezwaren heeft? Zitten daar niet teveel valkuilen in? Ik begrijp dat het resultaat er alleen maar mooier van wordt. Ik lees het graag als u er uw eigen ervaring mee heeft. Ondertussen ben ik blij dat ik en ik alleen over deze blog ga. Goed genoeg. Klaar.
Gevestigd zijn is een valkuil
Gisteravond at ik bij een restaurant hier om de hoek. Het was prima verzorgd; precies als in 2018, toen ik er de vorige keer...
Dag Wim,
Ik denk dat de nuancering hem vooral zit in de richtinggevende besluiten. Uitvoerend moeten vakmensen voldoende mandaat en regelruimte hebben om zelf te kunnen beslissen. Het idee echter, dat we sterke machtige besluitvaardige leiders met visie nodig hebben,die tevens de baas zijn over (afdwing)middelen hebben we wel gehad. Daar krijgen we alleen maar oorlogen en ellende van.
Voorbeeld: eens in de vier jaar mogen wij feitelijk onze democratie uitoefenen middels stemrecht. Een heel ongelukkig concept, vooral omdat nadat onze volksvertegenwoordigrs door ons zin gekozen zij ons gaan lopen vertellen hoe wij ons moeten gedragen. Raadpleging van de achterban is er domweg niet meer bij.
Ik denk dat bestuurders, leidinggevenden e.d. zich vooral zouden moeten concentreren op de regie over een goed besluitvormingsproces, waarbij in ieder geval de vakmensen die er iets over moeten zeggen hun inbreng hebben. Liefst in een integrale partcipatieve benadering, dan in lijn, één voor één.
Lijkt langzaam, maar is uiteindelijk veel sneller, omdat je allerlei overtuigingssessies als gevolg van jouw individueel genomen besluit niet meer nodig hebt.
Kun je hier wat mee?
Dank Henk,
Ik kom vaak genoeg tegen dat de vakmensen op deskundigheid elkaar de tent uitvechten. Gelijk willen hebben in plaats van doen wat goed is. Organisaties gaan kapot aan stammenstrijd. Veldslagen op vierkante milimeters. De managers durven of kunnen geen besluiten nemen. Patstelling en overal schade.
Leiderschap vergt naast visie ook de bereidheid om het goede te doen in het belang van het collectief, ook als dat moeilijk, gevaarlijk, gedurfd is. Onverschrokkenheid, soms haast roekeloosheid. En de verantwoordelijkheid daarvoor te dragen. Luisterend oor, afweging van belangen, waardering van expertise, maar vervolgens moet iemand links of rechts zeggen.
De kern is 1) de timing van dat moment en 2) de bereidheid om het telkens weer uit te leggen.
Iedereen blij is een mooi streven, maar vaak ook handenbinder.
Iedereen blij? Voor zover ik weet was dat het uitgangspunt van ieder stamoverleg bij de Germanen. Je vraagt je af waarom dat idee ooit overboord is gezet? De Romeinen? 😉
Tijd Huub, tijd. Wij kunnen het ons niet voorstellen hoeveel ze daarvan over hadden in die eeuwen. Stress kwam toen niet van deadlines maar van verveling.