Het is een smoesje en vroeger gebruikte ik het ook. “Ik heb moeite met namen onthouden, maar gezichten die onthoud ik altijd.” Ik ken weinig mensen die het omgekeerde durven beweren. Dat zou kunnen worden opgevat als een belediging. Waarom is iemands gezicht zoveel belangrijker dan de naam van die persoon?
We zijn slordig met namen, om te beginnen met die van onszelf. Acht van de tien mensen die ik tegenkom moet ik vragen om hun naam te herhalen. Omdat ze mompelen als ze zich voorstellen, of wegkijken, of allebei. Som sla ik er een slag naar, als ik denk het misschien goed gehoord te hebben. Vaak zit ik er dan nog naast. “Sjowns”, “John?”, “Nee, George.” “Oh George. Leuk je te ontmoeten.” Ik vergeet George niet meer. Maar de meeste mensen vragen niet door.
De beste manier om namen te onthouden? De ander aankijken, diens gezicht opnemen en tegelijk de naam goed articulerend herhalen, bijna alsof je hem proeft. En dan een minuut later nog even een herhalingsrondje doen in je kringetje, in stilte, voor jezelf. Werkt als wonderlijm. En om zelf onthouden te worden? Aankijken en hardop spreken graag.