Ik heb soms wel behoefte aan een belletje op zijn tijd. Of een sms-je. En als je me even aanhoudt in het restaurant vind ik het ook goed. Het is met plezier dat ik je geholpen heb of even iets voor je opgelost. Geen probleem, doe ik graag, je kunt het altijd vragen. Maar laat ook eens even wat van je horen.
Natuurlijk ben je druk, té druk misschien wel. En natuurlijk redt je jezelf verder wel. Zo’n vraag als toen komt gewoon een keer voorbij. Handig als er dan iemand is die je helpt. Die even aandacht en tijd voor je heeft. En ik hoor je denken: “Die iemand wordt er toch voor betaald? Die krijgt toch salaris of stuurt een factuur?” Allemaal waar. Eigenlijk is het daarmee ook klaar.
Ik vis niet naar complimenten. Nee dat is het heus niet. Ik ben gewoon benieuwd naar hoe het met je gaat. En of je er wat aan gehad hebt aan toen. Aan wat ik voor je heb gedaan. Ik kan er naar vragen. Dat doe ik ook op gepaste tijd. Maar jij mag mij ook bellen. Ik stel het erg op prijs als je dat doet.
Het is maar welke bril je opzet. Die van de transactie of die van de relatie. Van transacties kun je beter worden, van twee kanten. Mooi zo. Afgehandeld. Van relaties wordt je niet alleen beter maar ook rijker. Dan komt er iets bij, dat nooit zo de bedoeling is geweest. Uitwisseling, feedback, ritme, een patroon.  Dan heb je iets samen. Om over te praten.