We hadden elkaar nog maar net een hand gegeven. Maar hij had op zijn bloknoot al een kantlijn getrokken en drie aandachtstreepjes gezet. Hij checkte zijn mobiel, keek achterom waar de koffie bleef en legde zijn plastic mapjes nog een keer recht. Toen hij me eindelijk weer aankeek lachte ik hem zwijgend toe. Ik legde mijn handen op tafel en haalde diep adem. Een seconde later deed hij dat ook en alsof er een fietsband leegliep zei hij: “Tjongejongejongejonge.”
Het werd een heel ander gesprek dan we hadden verwacht. Niet over wat op de agenda stond, maar over iets dat veel belangrijker was. De koffie kwam niet en de blocnote bleef leeg. Maar dat deerde ons geen van beiden.
Veel gesprekken gaan niet over waar ze over moeten gaan. Over wat ons persoonlijk bezig houdt, over waar we wakker van liggen, over wat écht belangrijk is. We schermen het af, houden het buiten beeld, we zoeken houvast en we houden ons groot. We hebben het wel ergens over, maar dat maakt geen écht verschil. Schijnbewegingen.
Wie verschil wil maken moet de klok durven stilzetten. Een time out nemen op de momenten dat het erop of eronder is. Elkaar de kans geven om een paar keer heel diep adem te halen. Het moois gebeurt in die paar seconden daarna.
De schijnbeweging voorbij
