“’Waar is de gulle lach op heden gebleven, meneer Sonneberg, dat vraag ik U af?” Wim Sonneveld laat het een Amsterdammer verzuchten, in een conference ver terug in de vorige eeuw. Actueler en retorischer kan het bijna niet. Want waar is de schaterlach in 2010, op straat en in bedrijf? Er is wel veel LOL op facebook en twitter, maar dat is toch iets anders.
De gulle lach van Sonneveld is in essentie de lach om jezelf. Geen leedvermaak of spot, maar relativering en ontwapening. De liefdevolle buiklach als glijmiddel voor al het onbedachtzame, lastige, moeilijke en potsierlijke in onszelf. De bolle spiegel die je wordt voorgehouden door de ander, net zo’n onhandige clown als jezelf. Maar goed dat er mensen zijn, die ons helpen om onszelf niet zo serieus te nemen.
De gulle lach is een pijler onder relaties en een teamkwaliteit in organisaties. Hij zou moeten worden opgenomen in huwelijkse voorwaarden, missiestatements en procesrandvoorwaarden. Zet hem eens op de agenda van je projectevaluatie.