Het klantvertrouwen was gekelderd, het ziekteverzuim op een hoogtepunt, twee MT-leden waren voor langere tijd “uit de running” en de OR dreigde met een jurist, maar verder was er geen vuiltje aan de lucht. Het mooi-weer-verhaal ging over de nieuwe ICT, de bouw van de uni-locatie, verdere overnamekansen en de rugdekking van het toezichtcollege. En dus graag advies over hoe ze dat laatste allemaal wat beter tussen de oren konden krijgen bij de medewerkers.
Dat pakte iets anders uit dan men zich had voorgesteld. Geen positivo portal op internet, geen nieuwsbrief en al helemaal geen motivational event. In plaats daarvan een rondgang langs alle afdelingen, secties en staven: kringgesprekken, mopperuurtjes en uithuilsessies. En niet onderschatten, ontkennen, ontwijken of overstemmen; stil zitten en luisteren. Nee niks ja maar.
Het is een veel gemaakte fout: ontkennen dat je poep aan je schoen hebt. Doen alsof er niets aan de hand is, terwijl iedereen zijn neus optrekt en de deur uit wil. Poep stinkt, ook als je er een bos bloemen naast zet. Eerst peuteren dus, met een scherp stokje, want het gaat altijd vervelend diep in het profiel zitten. Shit herkennen, erkennen en opruimen is het eerste dat moet gebeuren. En je zult het zelf moeten doen.