Wanneer het om het echie gaat. Als er iets op het spel staat. Als de belangen groot en de effecten serieus zijn. Dan kun je maar beter goed voorbereid zijn. Dan zorg je dat je je argumenten op een rij hebt, dat je verhaal sluitend is, dat je voldoende troeven achter de hand hebt. Jij, net als en alle anderen. Dan is het zaaltje waarin jullie aanschuiven afgeladen met voorbereiding. Overvol. Kan niets meer bij.

Een uur is dan niets, als iedereen zijn dia’s moet tonen, zijn zegje moet doen, zijn punt verdedigen. Het luisteren is vooral wachten op je beurt, terwijl jij jouw punten nog eens doorneemt. En als je dan geweest bent, herinner je opeens de dingen die je ook had willen zeggen. Nu te laat, want iemand anders spreekt al weer. Kijken of je nog een gaatje kunt vinden om in te breken. Na afloop is je belangrijkste vraag: heb ik ze weten te winnen voor mijn idee?

Het belangrijkste onderdeel van voorbereiden is vergeten. Vergeten wat je allemaal kwijt moet, op een een of twee puntjes na. Dingetjes die misschien wel aan het einde kunnen, als iedereen al is geweest, als je je tijd hebt gebruikt om te luisteren in plaats van wachten. Als je gehoord hebt hoe de neuzen staan, wat de anderen ervan vinden, als je goed scherp hebt welke kant het opgaat. Ófwel helemaal zoals je hoopte en dan is het klaar. Ófwel met jouw bijdrage geef je nog een flinke draai, op het laatste moment, wanneer iedereen wél luistert; net voor de conclusies.

De grootste uitdaging van een goede voorbereiding is je voorbereiding vergeten. Want alleen wie het grootste deel van zijn tijd besteedt aan luisteren kan de dingen écht naar zijn hand zetten.