Het klinkt als de meterkast, maar met een beetje klikken en schakelen kom je een heel eind. Over klikken schreef ik al zo vaak, dat ik zomaar een twee drie links uit mijn mouw schud. Klikken is het actief en non-verbaal aangaan en onderhouden van een relatie. De klik is geen toeval; klikken is een werkwoord. Schakelen is een ander verhaal. Daar heb ik minder vaak over geschreven, dus hier gaan we.

Schakelen is het aanpassen van je handelen aan veranderende omstandigheden. Net als bij klikken iets wat we allemaal doen, de een meer dan de ander en vaak onbewust. Het verschil wordt gemaakt door mensen die het bewust doen, het schakelen zich hebben eigen gemaakt. Die in hun gedrag zo bewegelijk zijn als water. Wat er ook op hun weg komt, zij vinden wel ergens een nieuw pad.

Sommige mensen hebben het schakelen tot kunst verheven. Anders dan anderen schrikken ze niet van obstakels en obstructies. Ze zijn er op voorbereid en scheppen er juist genoegen in om voortdurend te manoeuvreren. Ze verspillen geen energie aan geklaag, gemopper en getreur. Ze gaan van minuut tot minuut over tot de orde van het moment; schakelend – en weer – en nog eens. Ze verzetten zichzelf niet tegen tegenwerking of tegenslag, tegen onzekerheid, tegen de werkelijkheid. De werkelijkheid is hun vertrekpunt, telkens weer. Ze nemen hem voor lief.
Klikken gaat over het vertrouwen in elkaar. Schakelen over het vertrouwen in jezelf.