Vanochtend in alle vroegte ging ik onderuit met mijn fiets. Het bruggetje waarop het gebeurde was zo glad dat ik moeite had om weer overeind te komen. Op allerlei plekken deed het zeer, maar er was een gedachte die de pijn overheerste en die was: wegwezen hier.
Het was een reflex, die ik kende van een eerdere val, jaren geleden. Ook toen wilde ik alleen maar direct weg van de plek van het onheil, toeschietende omstanders ten spijt. Ik zag mezelf vallen – als een herhaling – in een flits. Hoe knullig dat er uit zag, hoe lachwekkend haast. De schaamte was sterker dan de pijn.
Een val is geen flater. Vallen is tegenslag. Het gebeurt nu eenmaal. Gek dat we ons soms liever groot houden dan dat we hulp accepteren. Ontkenning?
De illustratie (aanklikbaar) is “Fall, struikelen en opstaan” uit de serie Bewegingen in de Seizoenen van Gea Zwart kunstenaar en vormgever
Vallen en wegwezen http://t.co/J5vsthIv
RT @WimAalbers: Vallen en wegwezen http://t.co/J5vsthIv
Blij dat je in staat was ‘weg te wezen’ ! Kan je mooi blijven bloggen en mij van tips voorzien. Bedankt nog.
PS 1
Kan groot houden iets te maken hebben met onze angst voor onbeduidendheid en de daaruit voortkomende behoefte aan respect?
PS 2
Zeker wel eens gelezen wat ‘de reis van de held’ over vallen en opstaan zegt?
Een val is geen flater. http://t.co/J5vsthIv
Tuurlijk Fokko; angst en behoefte. Ik zal De Reis er nog eens op naslaan. Dank voor de tip.
Met mijn #schilderij #Fall erbij, erg toepasselijk. RT @WimAalbers Vallen en wegwezen http://t.co/OYvT9nvn