Ontken maar niet dat het lekker is; de aandacht, de spotlight en de bewondering. Geef ook maar toe dat je het naar je toetrekt, het leiding geven, het trekken aan de kar, het voorop gaan. Je bent ook wel beetje een baasje. Toch? Eerlijk?
Maar er is ook een andere kant van de medaille en die is minder rooskleurig. Een sterke voorzitter is ook een risico, voor het bestuur en voor de vereniging of stichting.
Het alles zelf doen, dat heb je al wel afgeleerd. Voorzitten is verdelen; rollen en taken, dat is waar het mee begint. Wat dan nog overblijft is het voorzitten zelf; de visie, de structuur en de orde. Besturen en bewaken zijn is je kerntaken en daarvan kwijt je je met overgave. Iemand moet het doen en dan moet jij die iemand maar zijn. De anderen hebben er graag vrede mee.
Sterke voorzitters maken besturen lui. Hoe meer van de verantwoordelijkheid je zelf neemt, des te minder zullen anderen ervan ervaren. De valkuil van de voorzitter is de leiding nemen en hem niet meer afstaan. Goede voorzitters delen ook de eindverantwoordelijkheid met anderen en dat kunnen ze alleen door een stapje terug te doen. Vaker en vaker. De beste voorzitters worden op den duur onzichtbaar. Totdat ze op een dag gewoon weg zijn. Bijna onopgemerkt.