Wat zou jij doen? Als je een briefje op je aanrecht vindt, met kritiek op iets wat je gisteren hebt gezegd. Een briefje zonder afzender. Je moet maar raden wie van je gezinsleden het heeft getypt.

Wat zou jij doen? Als je verteld wordt, dat er iemand ontevreden is over je functioneren als afdelingsleider? “Nee, ik zeg niet wie.” Wat zou jij doen?
Ik zou laten weten dat ik feedback op prijs stel, maar dan wel persoonlijk en rechtstreeks. Dat ik graag wil luisteren, mits ik weet naar wie en in welke relatie. Als het vervolgens stil blijft denk ik na of het een “signaal” is. Anonimiteit is heel soms nuttig; als iemand zich niet veilig voelt bij je. Maar anonimiteit moet geen gewoonte worden.

Met boodschappen zonder afzender kan ik niet veel. En jij waarschijnlijk ook niet. Waarom is het op het internet anders? Waarom is anonimiteit daar gewoongoed geworden? Waarom argumenteren we met elkaar zonder ons bekend te maken?

Is het omdat we ons er niet veilig voelen, of omdat we het er onveilig willen maken? Voor anderen. Mensen die zich telefonisch bij ons melden zonder zich bekend te maken noemen we hijgers of stalkers.  We noemen het verwerpelijk gedrag. En zulk gedrag belonen we niet. We negeren het.

Laten we dezelfde houding aannemen tegenover anonimiteit op het internet. Anonimiteit is de oorzaak van allerlei ellende. Zullen we dáár nou eens een maatschappelijke discussie over voeren? Wat vind jij?