Je hebt een kennis een maand niet gesproken en je draait zijn nummer. Terwijl de telefoon nog overgaat open je je e-mail en vindt daarin een bericht van hem, terwijl hij jou nooit eerder mailde. Daar word je stil van toch? Ik wel.

Je denkt aan een ver familielid en dan gaat de telefoon en …precies! Of je zit beiden in stilte te lezen en net als jij die vraag wil stellen geeft zij dat antwoord. Wat zegt dat over je?

In de meeste gevallen is het niet meer dan een waarnemingsprobleem. Je onthoudt het bijzondere; het prikkelt je bewustzijn, maar veel van het het gewone vergeet je meteen. En wees daar maar blij om.

Zo werkt je brein als een vergrootglas, het vertekenent en bedriegt. Het laat gaten vallen en onthult zo patronen die er niet zijn. Schimmen van elfen en spoken zijn het; vertrouw niet teveeel op je geheugen.

Maar wat als het bijzondere zo gewoon wordt dat het niet meer bijzonder is? Alles gewoon of alles bijzonder? Of én?

Even een luchtje scheppen.