Ook als je niet van voetbal houdt. Of van gedweep met sportmetaforen, wanneer het over zaken gaat. Dan nog zou je eens een wedstrijd van het huidige FC Barcelona moeten zien. Gelegenheden genoeg de komende weken.
Natuurlijk heeft trainer Pep Guardiola een lichting voetballers van uitzonderlijke klasse ter beschikking. Maar dat geldt voor meer clubs en trainers. Wat wél het verschil maakt, is de manier van rondspelen van de bal. Razendsnel wordt er doorgetikt naar een volgende speler. Tijd om na te denken neemt men zich niet, lijkt het. Ik denk ook dat het feitelijk zo afgesproken is. Denken doe je maar vóór je de bal krijgt. Aannemen staat dan gelijk met kaatsen naar een gelijkgekleurde schim in je ooghoek. Intuïitief lijkt het. Onvoorstelbaar snel spel levert het op, waar tegenstanders moedeloos van worden. Tegenstanders die vaak een andere handelwijze hanteren; aannemen-denken-doen. In plaats van denken-aannemen-doen.
Het gaat natuurlijk wel eens fout. En dan zien we meteen ook de tweede les van dit mooie voetbal. Die les heet “volgende bal” en die kennen de meeste topsporters wel, maar hoe dit Barcelona hem in de praktijk brengt is voorbeeldig. Bij balverlies is er geen seconde van gemekker, gemor of gedraal. “Volgende bal” zit er bij Xavi, Iniesta en de hunnen er zó in, dat het bijna machinaal lijkt. Ook als het spel stil ligt, zijn ze zuiniger met hun frustraties dan andere teams. Bezig met “volgende bal”.
De lessen lijken me duidelijk. Vooraf en vooruit denken, je ooghoeken gebruiken, vrijuit handelen in het moment en pas achteromkijken als de wedstrijd voorbij is. Wie wil niet zo in zijn werk zitten? En dan nog verlies je wel eens een wedstrijd. Maar de volgende is belangrijker
Lessen leren van Barça
