In een reclame op tv lang geleden, was de man des huizes een ADHD type manager, die bij alles over de bank sprong en riep: ¨laat mij maar¨. Dat kwam door de margarine die zijn vrouw hem voerde. Ik at en eet geen margarine, maar herkende mezelf direct. Alles aanpakken, de verantwoordelijkheid nemen, de gaten dichtlopen, dat was ík. Goeie eigenschap dacht ik altijd en vandaag werd dat nog eens bevestigd, in zo´n ultrakorte blogpost van Seth Godin, getiteld I got it.

In mijn werk, maar ook in mijn sport was ik zo. Bij volleybal moet je vaak in een fractie van een seconde beslissen wie de bal pakt; de ander of jij. Als beiden ¨hij¨ denken valt de bal dood. Mij gebeurde dat niet vaak. Ik! Ik! Ik! Met een botsing tot gevolg, als de ander net zo´n type was. Het heeft jaren geduurd voor ik begreep dat je de ander soms helpt door zo´n bal niet te pakken. Zelfs als je dan het punt verliest. Geldt ook in het werk.

Daarom ben ik het maar eens niet eens met Godin deze keer. Ik ga niet mee in zijn stelling ¨verantwoordelijkheid kun je alleen nemen, niet geven.¨ Juist in de¨fly ball¨ situatie – split second handelen is nodig – leer je delegeren. Niet met een luid ¨Jij¨, maar door de ander de kans te geven om ¨Ik¨ te roepen. Je verliest misschien het punt, maar zelden de wedstrijd. Wat is het je waard?