Het is prachtige muziek, dat is één. Maar het filmpje uit het Concertgebouw is écht bijzonder, door wat zich afspeelt tussen Riccardo Chailly en Marie João Pires. Dirigent en pianiste, beiden van wereldklasse, die opeens merken dat ze niet aan hetzelfde stuk zijn begonnen. Wat er dan gebeurt is prachtig, ín concert en voor een volle zaal.

Pires kan Mozart’s concert in d-mineur vast wel uit haar hoofd spelen. Het zit in haar vingers, na al die uren oefening en zo vele uitvoeringen. Maar voor een volle zaal, terwijl ze zich had ingeleefd in een ander stuk, binnen een minuut moeten omschakelen. Je ziet haar vertwijfeling bij die gedachte, bij dat voldongen feit. Het orkest is al bezig.

Op dat moment toont Chailly zijn leiderschap. Hij geeft op een prachtige manier Pires het zelfvertrouwen dat haar vervolgens doet excelleren in de uitvoering. Jammer dat de registratie niet compleet is. Ik had elke noot willen horen en zien op haar gezicht.

Spelen wat de zaal vraagt, zonder bladmuziek; wat een inspiratie! Alles loslaten en het vertrouwen krijgen (en aanpakken) om uit te blinken in dat wat je het beste kunt. Wie goed is in zijn vak, die kan veel meer uit zijn hoofd dan hij of zij denkt. De kunst is uit je hoofd komen en uit je hoofd doen.