Om de crisis op de woningmarkt het hoofd te bieden moeten er jaarlijks 100.000 nieuwe woningen gebouwd worden. En dat tien jaar lang. Het is nieuws in de krant van vandaag en tegelijk een deja-vu met een baard.

Ik herinner me een symposium in het laatste jaar van de vorige eeuw. In voorbeeldstad Almere spraken tientallen bouw-, vastgoed- en corporatiedirecteuren een dag lang over exact dezelfde opgave. Waarom het nodig was, waarom het al jaren niet lukte en hoe het dan wel moest gaan lukken in de twintigste eeuw, die 100.000 woningen per jaar. Lastig, lastig, lastig, was de boodschap. Twee dingen: te dure grond en teveel regels. Het lag niet aan hen, tekende ik op als dagvoorzitter.

Als uitsmijter van de dag had men Johan Remkes, de staatssecretaris van VROM gestrikt. Die rookte buiten eerst rustig zijn peuk op, voor hij meeliep naar het podium. Daar schetste hij zijn publiek een nabije toekomst met veel minder regels, een overheid die ruim baan wilde geven, kortom een rotsvast vertrouwen dat die magische honderdduizend in de nieuwe eeuw jaarlijks zou worden overtroffen.

Onderweg naar buiten moet hij iets hebben meegekregen van een schamper gelach dat opklonk na zijn bijdrage.

Nog nooit is dat getal van honderdduizend gehaald en niets wijst erop dat dit nu wel gaat gebeuren. Nieuwe huizen zijn te duur, lees ik. Dan moeten ze goedkoper, denk ik. Iets met prijsstelling, kostprijs en winst. Je zou toch denken dat de markt zoiets wel oplost. Of werkt die markt toch niet écht?