Als de feiten tegen je spreken, dan is het enige dat werkt “sorry” zeggen.  En “We zaten fout, we zullen het repareren en het nooit meer doen.” Herhaal dat op radio of televisie 2 of 3 keer en dan duurt een interview geen 4 minuten. De ondervrager heeft geen ammunitie meer en zal het spervuur snel beëindigen. Doe je het tegenovergestelde, dan wordt het een lange avond.

Het boetekleed past niet iedereen even goed.  Je moet dan ook echt al het andere uitdoen, voor je het op overtuigende wijze kunt presenteren. En dát valt soms zwaar. Vooral voor mensen die zich graag met veel ego omhullen.

Bestuurders en ondernemers moeten soms publiekelijk met de billen bloot. Iemand ergens in hun organisatie heeft iets fout gedaan (soms zij zelf, maar net zo vaak een ander). Op zo’n moment openbaar verantwoording afleggen is een tour-de-force voor menig ego. Het smeulende PR-vuurtje doven door gewoon schuld bekennen en snel beterschap beloven? Ondanks alle voorlichters en cursussen crisiscommunicatie lukt dat dan toch weer niet. Denk aan de bestuurders van het VU medisch centrum en tv-producer Oerlemans in Nieuwsuur op donderdag. Onder een waas van openheid en luisteren school keiharde ontkenning. Het is door externe druk en niet door zelfinzicht dat ze een dag later alsnog dat medische gluurprogramma van televisie hebben gehaald.

Hoe hard je jezelf ook voorneemt om ootmoedig te zijn, het ego is koppig. Het wil te graag gelijk hebben. Maar zo’n namaak boetekleed is flinterdun en een ervaren inquisiteur prikt er snel door heen. En dan hoor je jezelf zeggen “We zijn heel blij dat we hier mogen vertellen hoe het écht zit.” En de kijkers zien je neus steeds langer worden.