Sommige dingen zijn zo voor de hand liggend, dat we ze meestal overslaan of vergeten. Een voorbeeld daarvan is het samenvatten en herhalen van de afspraken die we gemaakt hebben. Na een uurtje of zo praten – waarbij iedereen ook nog eens het nodige heeft opgeschreven -gaan we er van uit dat het nu allemaal wel duidelijk is. En als we het goed geregeld hebben, komt er toch ook nog een verslag? Fluks door naar het volgende dus.
Gemiste kans! Teveel aannames en te weinig uit- en afgesproken. De notities van de deelnemers zijn per definitie allemaal verschillend. Het verslag komt pas over een week, met grote kans op gefronste wenkbrauwen: “zo hadden we het toch niet…..?”. Het gevolg is gesteggel via e-mail en gedoe bij eerstvolgende bijeenkomst.
Verschilmakers doen het anders. Ze nemen gas terug en toetsen voortdurend of ze het wel goed begrepen hebben. Ze checken, vatten samen, spreken af, twee keer en als het nodig is drie of vier. Beter nog; ze vragen een belangrijke ander om dat te doen.�
Soms hebben we aan één woord niét genoeg.