Ze heette natuurlijk niet Nance, maar laten we zeggen dat ze Nance heette. Ze stak met kop en schouders uit boven de anderen en na één rondje gesprekken waren we er eigenlijk al uit. Academische opleiding, representatief, mooie referenties, gevoel voor humor en een jaloersmakend soort flair. Nance was geknipt voor de functie en zomaar binnengelopen op de webadvertentie. Tekenen op de stippeltjes graag, lekkerden wij al.
Gelukkig keek één van ons verder dan zijn neus lang was. Hij pleegde twee telefoontjes en kwam terug met een verontrustend verhaal. Niks opleiding afgemaakt en ook geen voorbeeld-cv. Zo mooi als Nance zich kon presenteren, zo teleurstellend waren haar prestaties. Ziek, zwak of misselijk wist men zich vooral te herinneren. Gelukkig hadden we de bedankbrieven nog niet verstuurd.
“Ze was gewoon te mooi om waar te zijn”, zei onze collega schouderophalend. “Geen enkel smetje, dat kon gewoon niet kloppen. Trouwens, ik bel altijd minimaal één referent. Een goed gevoel alleen is niet genoeg. En heb ik meer referenten nodig, dan is het al een vraagteken.”