Probeer je er maar eens níet ongemakkelijk bij te voelen. Bij de documentaire Schone Schijn, die deze week werd uitgezonden op NPO2. Het is het ondernemersverhaal van Serge Janssen Daalen, die na eerdere pieken door diepe dalen gaat en in zijn overlevingsdrang wel heel ver gaat. Je zou de man aan zijn haren uit zijn zelfgeschapen moeras willen trekken. De enige die daar in de buurt komt is zijn zus: “Als je mijn vent was zei ik: Zoek een baan en zorg voor een salaris.” Serge hoort het, maar hij luistert er niet naar en begint aan zijn volgende fiasco.
Kijkend naar deze documentaire is het makkelijk om te veroordelen. Dat gebeurde dan ook, in tweets, posts en blogs, real-time en in de dagen erna. Veel van de kritiek is voor de hand liggend en terecht. Bijvoorbeeld als het gaat over hoe hij zijn gezin meesleurt bergafwaarts. Het gebrek aan realiteitszin, de nietsontziendheid. Ik zag echter ook iets anders.
Ik denk dat je zelf ondernemer moet zíjn, om – ondanks alles – sympathie te kunnen voelen voor Serge. Voor zijn drive, zijn optimisme, zijn geloof in zichzelf en voor zijn niet te stoppen ondernemingsdrang. Plus de wil om zichzelf op eigen kracht uit de ellende te bevrijden. In dienst van een ander is simpelweg geen optie voor hem.
Er zijn weinig ondernemers die niet ooit Serge’s moeilijke pad óók gegaan zijn, niet aflatend op zoek naar die ene oprit die wél naar de snelweg leidt.
Alles gezien hebbend; Serge is tóch een voorbeeld. Als ondernemer gun ik hem succes.
dat zelf je – of ‘dat je zelf ondernemer moet zijn’… even een typo-detail.
Ik las laatst – SAMEN MET JEZELF een zoektocht naar de betekenis van alleen-zijn – van Thomas Dumm. Een bespiegeling over Death of a salesman en tal van andere boeken en films. Thema’s: Zijn, Hebben, Liefhebben, Rouwen en Schrijven. Over doelen najagen en gedoemd zijn te mislukken.
Natuurlijk gunnen we Serge en zijn lotgenoten het succes, maar is het onvermogen om succesvol te zijn, als metafoor, niet hetzelfde als het onvermogen om te rouwen voor Amerika na 9/11. In ons onvermogen schuilt een kracht, die wordt overschreeuwd door een verlangen naar meer. Meer succes, meer consumeren en meer economische voorsprong. Allemaal prachtige propagandataal van George Bush en consorten of Rutte c.s. Maar als er ergens in de basis iets niet klopt, als de drijfveren onduidelijk blijven, dan kan dat alleen maar ellende opleveren. Omdat wat je er in stopt er ook weer uit komt. En zo is de tragiek in al die verhalen, van Serge incluis, een roep om voor eenvoud te kiezen.
Fijne dag Wim, zomaar ‘my 50 cents’.
Dank Huub. True. En eenvoud is my middle name , zie http://www.wimaalbers.nl 🙂
Misschien sluit dit aan bij je overpeinzing: over de Savannah Theory of Happiness….
https://www.washingtonpost.com/news/wonk/wp/2016/03/18/why-smart-people-are-better-off-with-fewer-friends/?noredirect=on&utm_term=.bedf43cb7e11
Uw 2 cent wisselgeld, sir 🙂 Enjoy your stay
Dank Wim, voor je reactie.
Was je site altijd zo compact?
Anyway, klopt voor mijn gevoel helemaal.
The Savannah Theory heeft zeker overeenkomsten. (De hel is geen plek, maar een training).
Maar misschien dat een artikel van jou meer raakt aan waar het hier over gaat.
https://bewegingindezaak.nl/de-medewerker-als-lastige-rekensom/
We vergeten vaak het menselijke.
Ook als we kijken naar ondernemers en hun ‘mislukkingen’.
Zoals ik schreef in het laatste hoofdstuk van mijn boek:
Het leven bestaat niet ieder jaar uit winst en succes. Om te kunnen groeien moet je leren dat verliezen je helpt om illusies achter te laten – oude patronen en levensfasen die tot je verleden behoren. Vernieuwing vraagt moed en veerkracht.
Opnieuw beginnen kan iedere dag.
Nogmaals Dank Huub. Die post was ik zelf alweer ¨kwijt¨. Maar klopt inderdaad. Herfst is trouwens een goed seizoen voor deze overpeinzingen… 🙂 Circle of life.