Natuurlijk lag het weer aan de ander. Jij bent het met de beste intenties in gegaan, dat gesprek. Maar voor je het wist was het weer welles-nietes en breek me de bek niet los. Hoe komt het toch dat het altijd zo moeilijk moet. Kan het nou nooit eens zonder gedoe?
Gesprekken mislukken in essentie maar om één reden. Het is echt allemaal terug te voeren op één ding en als je dat door hebt kun je er ook wat aan doen. Die ene hoofdoorzaak voor alle communicatie die stroef en moeizaam gaat is: jij bent ER niet bij met je hoofd. Je bent bezig met iets anders dan de situatie van het moment. Die situatie bevalt je namelijk niet en je wilt het eigenlijk beter, mooier, makkelijker. Maar dat is de werkelijkheid nu even niet. Je zit in verzet tegen de werkelijkheid.
Mensen bereiken elkaar niet – ook niet met woorden – als ze niet bij elkaar in de buurt zijn. De beste manier om elkaar uit het oog te verliezen is ontkennen dat je in dezelfde situatie zit. Wat het ook is; ongemak, onvrede of onenigheid; het is de werkelijkheid van het moment, waardoor je met elkaar verbonden bent. Als je die ontkent of ontvlucht ontstaat een afstand waardoor je elkaar nooit bereikt.
Hoe meer je de werkelijkheid van nu recht doet, des te makkelijker is het om het met elkaar eens te zijn.