Er bestaat geen opleiding tot sponsor. Sponsor is dan ook niemands beroep. Toch worden jij en ik en duizenden anderen met ons dagelijks zo benaderd. Aangesproken op onze kennis en betrokkenheid. “Zou jij niet een keer willen meedenken met ons? Gewoon een keer een kop koffie drinken en een beetje klankborden? In een vrij uurtje.” Bedoeld wordt natuurlijk een uurtje zonder factuurtje.

Als je goed bent in iets dan ken je deze valkuil wel. Je ego wordt gestreeld, dus zeg je te vaak ja, zeker als je beginner bent of als je agenda niet vol is. Het is belangrijk om dit snel af te leren, zonder schroom over de indruk die het achterlaat, juist als het aardige mensen zijn. Beter is het om er iets tegenover te stellen; iets coöperatiefs, iets professioneels. Anders werk je weken per jaar voor niets.

Wat je wilt doen is meebewegen. Dus je bedankt voor de vraag en beaamt dat je er graag op ingaat. Ik zeg bijvoorbeeld altijd: “Dat is een goede vraag en aan de juiste persoon, want meedenken is mijn vak, net als tegendenken. De ervaring leert dat het meestal met één gesprek niet klaar. Daarom heb ik een aanbod van 10 uur meedenken, af te nemen naar eigen behoeven en tijdsplanning. Wat vind je van dat voorstel?”

Dit is een win-win-win aanpak. Of je wint er een klant mee óf je voorkomt dat je tijd verdoet aan iemand die je toch niet gaat betalen. En in beide gevallen laat je een indruk achter van professionaliteit en zakelijkheid. Mensen die ingaan op je aanbod voelen direct wat ze krijgen.

Natuurlijk geldt niet altijd voor-wat-hoort-wat. Voor het juiste goede doel ben je vanzelfsprekend royaal en belangeloos beschikbaar. Dat is je MVO-gehalte als moderne professional. Maar het is pas een goed doel als je er ook écht een goed gevoel aan overhoudt.

*of vakvrouwschap

>MAIL BIJ NIEUWE BLOGS<