Overweldigd worden door schoonheid is geen alledaagse ervaring. Gisteren gebeurde het me bij mijn bezoek aan het Glaspaleis van Schunck in Heerlen. Dit uit 1935 daterende gebouw is één van de dertien architectuurmonumenten van Nederland. Anno 2011 biedt het onderdak aan het museum, de bibliotheek en de muziekschool en tal van andere culturele functies.
Buiten was het een sombere dag, maar binnen ervoer ik een zeldzaam evenwicht van ruimte, vormen, licht, inrichting en geluid. Alles om me heen klopte. Het was een gelukzalig gevoel, dat me is bijgebleven lang nadat ik er vertrok. Op de bovenste verdieping – met een panoramisch uitzicht over Heerlen – wérkten mensen. Ik werd overspoeld door jaloersheid. Vanaf de begane grond klonk pianospel; etudes van Heller. Een jonge muziekstudente oefende op de vleugel in de centrale hal. Een klein concert. Geen woorden.
We staan er niet vaak genoeg bij stil. Bij de omgeving waarin we werken. Bij het effect dat ruimte, inrichting, kleur en licht hebben op ons welbevinden en presteren. Ten goede of ten kwade. Zouden we wel moeten doen; stilstaan en het eens op ons laten inwerken. Wat doet onze werkplek met ons en met onze gasten? Hoe komt het binnen?