Probeer je er maar eens níet ongemakkelijk bij te voelen. Bij de documentaire Schone Schijn, die deze week werd uitgezonden op NPO2. Het is het ondernemersverhaal van Serge Janssen Daalen, die na eerdere pieken door diepe dalen gaat en in zijn overlevingsdrang wel heel ver gaat. Je zou de man aan zijn haren uit zijn zelfgeschapen moeras willen trekken. De enige die daar in de buurt komt is zijn zus: “Als je mijn vent was zei ik: Zoek een baan en zorg voor een salaris.” Serge hoort het, maar hij luistert er niet naar en begint aan zijn volgende fiasco.
Kijkend naar deze documentaire is het makkelijk om te veroordelen. Dat gebeurde dan ook, in tweets, posts en blogs, real-time en in de dagen erna. Veel van de kritiek is voor de hand liggend en terecht. Bijvoorbeeld als het gaat over hoe hij zijn gezin meesleurt bergafwaarts. Het gebrek aan realiteitszin, de nietsontziendheid. Ik zag echter ook iets anders.
Ik denk dat je zelf ondernemer moet zíjn, om – ondanks alles – sympathie te kunnen voelen voor Serge. Voor zijn drive, zijn optimisme, zijn geloof in zichzelf en voor zijn niet te stoppen ondernemingsdrang. Plus de wil om zichzelf op eigen kracht uit de ellende te bevrijden. In dienst van een ander is simpelweg geen optie voor hem.
Er zijn weinig ondernemers die niet ooit Serge’s moeilijke pad óók gegaan zijn, niet aflatend op zoek naar die ene oprit die wél naar de snelweg leidt.
Alles gezien hebbend; Serge is tóch een voorbeeld. Als ondernemer gun ik hem succes.