Ik schrijf geen gespreksverslagen. Al jaren niet meer. Tijdens belangrijke gesprekken maak ik nauwelijks aantekeningen en dat moet ik vaak even uitleggen. Ziet er ook een beetje vreemd uit voor mijn gesprekspartners; iemand tegenover ze die bijna niks opschrijft, terwijl het wel ergens over gáát. Meestal hebben ze vrede met mijn uitleg. Ik hoef namelijk niet te schrijven om te onthouden. Ik hoef alleen maar te luisteren.
Ik maak wel gespreksverslagen, maar daarvoor gebruik ik de voice recorder van mijn mobiele telefoon. Direct na afloop spreek ik mijn verslag even in, vaak ik de auto. Ik heb geconcentreerd geluisterd, dus de belangrijke dingen zitten nog voor in mijn hoofd. Binnen de kortste keren ligt het vast voor later, met de toon en de nadruk die het gesprek tekenden. Daarna hoef ik er niets meer aan te doen.
Kort voor het vervolggesprek luister ik even terug. Meestal in de auto, soms pas op de parkeerplaats. Op die manier heb ik een vorig gesprek paraat, alsof het zojuist gebeurd is. Met de kleur en de sfeer van de vorige keer; heel herkenbaar. Daardoor gaat het nieuwe gesprek binnen de kortste keren verder op het punt waar we waren gebleven. Dat is vaak een bijzondere ervaring.
Natuurlijk is dit niet voor iedereen weggelegd. Vastlegging binnen organisaties vereist toch een geschreven verslag, hoe kort en bondig ook. Maar voor zelfstandige professionals kan een gesproken verslag enorm efficiënt zijn. Om maar te zwijgen van de impact aan tafel, als je handen en ogen vrij hebt om te luisteren.
>ABONNEER MIJ OP NIEUWE BLOGS<