Vanochtend in alle vroegte ging ik onderuit met mijn fiets. Het bruggetje waarop het gebeurde was zo glad dat ik moeite had om weer overeind te komen. Op allerlei plekken deed het zeer, maar er was een gedachte die de pijn overheerste en die was: wegwezen hier.
Het was een reflex, die ik kende van een eerdere val, jaren geleden. Ook toen wilde ik alleen maar direct weg van de plek van het onheil, toeschietende omstanders ten spijt. Ik zag mezelf vallen – als een herhaling – in een flits. Hoe knullig dat er uit zag, hoe lachwekkend haast. De schaamte was sterker dan de pijn.
Een val is geen flater. Vallen is tegenslag. Het gebeurt nu eenmaal. Gek dat we ons soms liever groot houden dan dat we hulp accepteren. Ontkenning?
De illustratie (aanklikbaar) is “Fall, struikelen en opstaan” uit de serie Bewegingen in de Seizoenen van Gea Zwart kunstenaar en vormgever