Ik zie tegenwoordig veel stippen op de horizon. In conferentieoorden en bestuurskamers, overal verschijnen stippen aan de einder. Er is ook nog wel veel visie en missie in corporate Nederland (om de passie maar niet te vergeten), maar de stippen zijn aan de winnende hand. Er is veel strategisch getuur.
De stip is een metafoor voor een doel in de verte. Mooi beeld dat mensen begrijpen. En zo’n dagje op de hei is toch een beetje als een leeg tekenvel; lekker ver weg kijken met z’n allen, niet gehinderd door de beeldvervuilende agenda van de dag en de week. Stippen zetten is lekker. Zo lang er niets tussen komt, tussen ons en die horizon.
Wie – zoals ik – perspectieftekenen heeft geleerd, die weet dat het niet bij de stip blijft. De stip moet verbonden worden met alles op de voorgrond. Er moeten lijnen gelegd worden, van daar naar hier, van ginds naar dichtbij. Voor je het weet staat er van alles hinderlijk in beeld en verdwijnt de stip; niet achter de horizon, maar achter de voorgrond. Een hele kunst om daarbij te onthouden welke stip ook weer en waar hij precies stond.
De stip zetten is belangrijk, maar de kunst is om de grote dingen op de voorgrond er mee in lijn te brengen en te houden. Ik hoor graag wat je stip is, maar ik zal doorvragen naar de grote lijn.