Ik heb het vaak over professionele trots, maar misschien moet het ook eens over professionele schaamte gaan. En dan niet over bankiers en polisverkopers, niet over andermans beloningen en bonussen, maar over jouw en mijn schaamte. Zakelijke schaamte.
Mijn aanleiding was een makelaar met een huurpand. Hij had de vrijdagmiddagborrel even onderbroken, om me rond te leiden in een dump, zó uitgewoond; onvoorstelbaar. De huur was marktconform, dat dan weer wel. Ik dacht ¨schaamt hij zich niet¨ en had hem dat ook moeten vragen. Maar hij had nergens last van, leek het.
Maar ik ben zelf niet veel beter. Vanmorgen kapte ik een telefoongesprek af, op een manier die niet voldeed aan de norm. Zacht gezegd. Aan de gangbare normen voor de zakelijke omgang met elkaar, waarover ik zo vaak de mond vol heb. Toen ik ophing voelde ik heel even iets van bevrediging, maar trots mag het niet heten.
Eerlijk gezegd schaam ik me een beetje, als professional. Ik heb het gezegd. Nu jij.