Twee uitzendingen gezien en ik ben een fan. Natuurlijk; op high definition tv en zo rond etenstijd is elk gerecht om van te watertanden. In grootbeeld springt de Saltimbocca a la Romana als het ware in je mond. Maar ik ben niet voor mijn maag fan geworden van meesterkok Rudolph van Veen, maar voor mijn werk. Wat een genot om de man te zien presenteren en koken tegelijk. Je zou denken dat hij tegelijkertijd ook nog wel een boek zou kunnen lezen. Moeiteloos.
Hij deed me denken aan Amanda. Zoals zij mij in detail uitvraagt over de feestdagen. En ondertussen mijn haar knipt. En de telefoon aanneemt. En vertelt over de katten. Met de grootste vanzelfsprekendheid. Van haar vingers.
Niets mooier dan ambachtelijk handwerk. Het ziet er zo makkelijk uit, dat je gaat denken dat je het ook zou kunnen. Maar dat is bedrieglijke schijn. Wat het zo knap maakt is de ogenschijnlijke nonchalance waarmee zulke vakmensen ondertussen met je keuvelen of tegen je aanpraten. Ze doen maar wat en het gaat vanzelf. Zo voelen ze het zelf ook.
Ik zet voortaan 24Kitchen aan, als ik met mensen praat over hun werk. Over moeilijke dingen makkelijk maken. En over wat er voor nodig is voor je zover bent. Dat je anderen het gevoel geeft dat het je moeiteloos afgaat. Misschien ben je al wel zo ver, zonder dat je het zelf door hebt. Praat erover. Schrijf erover. Losjes.