“Brood zeg ik, brood, brrrood!”. Het is een bekend grapje over een Nederlander in een Franse bakkerij. Hij compenseert zijn gebrek aan taalkennis door steeds harder te praten en uiteindelijk te schreeuwen. Hetzelfde gebeurt overal om ons heen, ook als er geen taalbarriëre is. Op straat, op televisie en op social media.

We worden steeds luider tegen elkaar en dat ligt maar voor een deel aan al het omgevingsrumoer. Ik zie hoe gewone mensen om me heen zich steeds extremer uiten over hun meningen en frustraties. En het is niet de reactie erop die ze aanzet tot luider en harder, het is vaak juist het ontbreken ervan die reactie; de aandacht.

Het is gevoel van onmacht waardoor mensen zichzelf gaan overschreeuwen en uiteindelijk schelden en tieren. Gevoel van onbegrepen zijn, onverstaan en ongehoord. Een pijnlijk en gevaarlijk gevoel.

Elkaar écht begrijpen is misschien niet altijd mogelijk. Maar de ander het gevoel geven gehoord en verstaan te zijn, daar kunnen we wel wat aan doen.

Aankijken. Luisteren. Zwijgen. Vragen stellen. Samenvatten. Checken.

Aandacht in plaats van onmacht.