Dweilen

Ze zagen er toch maar van af. Sorry voor de moeite en ze snapten dat het een beetje onverwacht was, maar bij nader inzien, nadat ze er goed over nagedacht hadden…. Affijn, niet dus.
Ach het gebeurt, je verliest wel eens een klant. Het hoort bij het ondernemen. Maar dit was een leuke opdracht geweest, helemaal op mijn lijf. En toch ging het niet door. Gelukkig weet ik waarom.
De vraagstelling was helder en de offerte ook. De communicatie moest beter, intern, maar ook met klanten. Trainingsbureaus hadden ze genoeg gezien. Veel had dat niet opgeleverd. Het mocht wel wat steviger zijn, wat dichter bij de praktijk en wat dichter op de huid ook. De medewerkers waren allemaal professionals, ze moesten er maar tegen kunnen.
Het plan van aanpak ging er in als koek en het tijdpad stond al in de agenda. Totdat er groepen werden samengesteld en ik hen vroeg waarom ze zelf niet op de lijst stonden. Maar nee, dat was niet de bedoeling. Daarvoor waren ze te druk, het zou het groepsproces verstoren, de medewerkers zouden zich niet vrij voelen en zelf hadden ze dergelijke dingen al wel vaker gedaan. Nee, het voorstel was helemaal goed, op dat puntje na dan.
Het is er niet van gekomen. Jammer, want ik had het graag voor ze gedaan, maar dan wel met hun hele hebben en houwen. Je kunt omgangsvormen trainen tot je een ons weegt, maar als de top van de organisatie niet meedoet is het dweilen met de kraan open. Interne communicatie is bovenaan beginnen en voordoen.