“Uiteindelijk verander je toch niet en het kabbelt maar door en het kabbelt maar door.” Aan het woord is Nienke van Rijn, violiste bij het Concertgebouworkest.
Ik ben net terug van vakantie en mijn televisie blijft nog lekker veel uit. Maar maandagavond laat keek ik toch even en werd ik gegrepen door “Bloed, zweet en concerten”, het vervolg op de eerdere serie over het wereldberoemde orkest en haar muzikanten.

Van Rijn beschrijft haar liefde voor de symfonieën van componist Mahler en de humor die erin verpakt zit. Mahler’s muziek vergelijkt ze met het leven en de mensen, die ook maar doorkabbelen, ondanks de mooie toespraken die ze horen, de boeken die ze lezen en de films die ze zien. (Luister naar het fragment vanaf minuut 15)

Het is een sterke observatie; als we denken en delen over wat we beleven hebben we het graag over hoogtepunten en piekervaringen. En op social media scoor je geen retweets en likes met “another day at the office”. Toch is negenennegentig procent van onze tijd gewoon-maar-door-doen. En die ene andere procent; die bijzondere ontmoeting, dat onvergetelijke boek, dat “life changing event”, maakt die echt verschil? We denken het graag. Maar dan knipoogt Mahler even.