Gisteren kwam ik thuis met een vlek op mijn das. Geen grote vlek, maar toch een vlek. Zo eentje die je bijna niet kunt missen, recht van voren. Maar bij het dasknopen sta ik zelden voor de spiegel en de rest van de dag blik ik meer vooruit dan naar beneden. Pas toen ik mijn das weghing viel hij me op. Maar hoe lang zat hij er toen al?
Niemand had het tegen me gezegd, van die vlek. Terwijl ik toch veel mensen had gesproken. Bevriende mensen ook. Had niemand hem gezien? Dat was onwaarschijnlijk, maar ik moest er rekening mee houden. Groter was de kans, dat niemand de moeite had genomen of de durf had gehad. Daar moest ik wel even over nadenken.
Iemands uiterlijk en kleding zijn intiem. Daarover spreek je elkaar niet makkelijk aan. Terwijl iedereen zich – namens jou – ongemakkelijk voelt bij je gulp die open staat, of bij je slechte adem. Er is een grens, die je overgaat wanneer je iemand er op attent maakt. Een grens van intimiteit. Een stap naar kwetsbaarheid. En dan gebeurt er iets.
Wees zuinig op de mensen die dingen tegen je durven zeggen, die anderen niet durven zeggen. Ze zijn schaars.
De dingen die ze niet tegen je zeggen
