¨Mijn baas luistert niet naar me.¨ Het klinkt als de klassieke kroeggrap ¨Mijn vrouw….¨ Maar als je de verzamelde managementbloggers moet geloven, is het de belangrijkste oorzaak van al het leed dat werkplek heet. Bazen moeten meer luisteren dus; meer hun mond houden, meer vragen stellen, meer doorvragen. Dat werk.

Nou ken ik bazen, die je na een half uurtje inderdaad zou willen muilkorven. Die denken dat Het Overleg een straat met eenrichtingsverkeer is en die dan voor de kruising ook nog twee keer willen inhalen. Die doorlopend antwoorden geven op nooit gestelde vragen en twee ruimtes verderop nog als een drammende dreun door de muren komen. Hoofdpijnbazen zijn het. Maar ze zijn niet de enigen.

Je zult maar een baas hebben die níks zegt. Of die wel praat maar zonder dat je er iets van opsteekt. Minstens zo erg als de blaatbaas is de zwijgbaas, de baas die zich het liefst verschuilt achter een beeldscherm en je verder in het ongewisse laat. Instructies krijg je via e-mails en teamoverleg is het afraffelen van een standaardagenda. En als de zwijgbaas praat dat is het in algemeenheden en over bijzaken. Niet te betrappen op duidelijkheid. Tenenkrommend.

Duidelijkheid is het resultaat van tweerichtingsverkeer. Het is praten én luisteren en de volgorde is niet zo belangrijk. Voor de blaatbazen staat de instructie hierboven al, samen te vatten als: ¨hou je kop eens.¨ Voor de zwijgbazen hier ook een paar tips:

• ze bijten niet, dus je kunt rustig met ze gaan zitten
• ze willen graag weten wie jij bent; vertel eens iets over jezelf
• ze willen graag horen wat jij belangrijk vindt; mag best eens gezegd worden
• ze willen je graag helpen, mits ze weten waarbij je hulp kunt gebruiken
• ze willen weten hoe ze beter kunnen worden, volgens jou
• ze luisteren graag naar je, mits je het niet overdrijft

Mensen die blij zijn met hun werk presteren beter. Mensen die óók blij zijn met hun baas nóg beter.