Op een gegeven moment ga je denken dat het zo hoort. Dat iedereen altijd lovend is, over wat je doet. Dat ze allemaal tevreden zijn, telkens weer. Je weet niet beter meer, of je bent gewoon heel goed in wat je doet. Nooit meer een puntje van kritiek. Nooit meer een kritische opmerking of waarschuwing. Je went er heel vanzelf aan.
Het kan natuurlijk waar zijn. Dat er niets meer valt aan te merken op je werk. Maar dat is maar één van de verklaringen. Wat ook zou kunnen is dat ze gestopt zijn met kritiek geven. Lang geleden al. Omdat ze merkten dat je er toch niets mee deed. Of dat je jezelf strategisch omringt hebt met ja-knikkers. Of omdat je een cultuur hebt geschapen waarin harmonieuze relaties belangrijker zijn dan prestaties. Lekker warm. Lekker veilig. Het kan allemaal waar zijn.
Krijg je alleen maar complimenten? Wat ook het geval zou kunnen zijn is dat je jezelf kleiner houdt dan je bent. Paradoxaal? Je kwaliteit ontstijgt het speelveld waarin je opereert. Het is tijd voor je om een ander niveau op te zoeken, een omgeving waar de lat hoger ligt. Zoek een speelveld waar je talent niet alleen tot zijn recht komt, maar ook uitgedaagd wordt. Een plek waar je weer fouten kunt maken en daarop gewezen wordt. Of blijf eenoog.
Blijf geen eenoog
