Ik stel voor dat we het omdraaien. Dat we er niet halverwege mee komen of aan het eind, maar meteen aan het begin. Dat we geen tijd verspillen en gaan zitten wachten op de aap uit de mouw. Direct maar voor de draad ermee: “Je bent nu eenmaal zo”. Toch?
We gaan het grote misverstand als eerste beetpakken. Dat schiet tenminste op. Want het is zo jammer, zó jammer, als we eerst al die moeite doen en dan pas horen dat je toch eigenlijk niet durft of wilt. Iets nieuws proberen. Dat je liever vasthoudt aan hoe jij de dingen doet, altijd al, zo lang als je het je kunt herinneren. Met altijd hetzelfde resultaat weer. Wel vertrouwd, maar niet bevredigend. Je wilt het anders maar je kúnt het niet? Want je bent nu eenmaal zo?
Wat je dóet is niet hetzelfde als wie je bént. Je gedrag ís niet je identiteit. Dat je vaak hetzélfde gedrag vertoont weten wij wel. Net als dat het niet áltijd even effectief is. Maar wij gunnen jou de vrijheid om keuzes te maken, om het eens anders te proberen. Om te ontdekken dat er meer is, dan wat je jezelf al die jaren hebt aangeleerd. Meer mogelijkheden en andere uitkomsten. Wij gunnen het jou om daarmee te experimenteren. Gun het jezelf ook dan.
Het grootste misverstand eerst
