Als we ergens last van hebben dan is het van de zwijgende meerderheid. De mensen die zich ook zorgen, druk of kwaad maken, maar die het hoofd erbij neerleggen, bij de overmacht van de bierkaai. ¨Je kunt het wel, maar je moet het niet; jezelf er zo over opwinden¨, hoor ik nog al eens. En: ¨Besef dat je geen invloed hebt, al dat onrecht ligt buiten je macht. Verspil je energie er niet aan. Laat het rusten.¨ Het is verleidelijk.
Is het zelfóverschatting of zelfónderschatting, waar die gelatenheid uit voorkomt?
¨De verwoesting, de oorlog, de onderdrukking; als ik kon, dan zou ik er een einde aan maken, aan al het onrecht in de wereld. Maar ik kan het niet. Ik moet het loslaten. Door met mijn leven¨.
Oke, je bent dus niet almachtig – een behulpzaam inzicht -, maar vergoelijkt dat ook dat je berust, zwijgt, het erbij laat?
¨Wat ik ook doe, er verandert toch niets. De kwade krachten, het geld, de macht winnen toch in de wereld. Waarom zou ik me er tegen verzetten? Ik concentreer me op mijn werk en m´n gezin. Is beter voor me.”
Prima focus hoor, maar uit een calimerocomplex is nog nooit iets productiefs voortgekomen. Ik hoef niet, want ik kan niet?
Die van de bierkaai trekken aan de touwtjes en de zwijgende meerderheid bulkt van de argumenten om niet in actie te komen. Zelfóverschatting werkt niet, maar zelfónderschatting nog minder. ¨Pick your battles wisely¨ is geen alibi om niets te doen.
Laten we wél doen. Laat het grote onrecht ons motiveren tot klein verzet. Laten we doen wat we wél kunnen en onze energie richten op de impact van de meerderheid en massa. Op straat, op het werk, in de sportschool, op feestjes, Zwijg niet, maar schrijf, spreek uit, voer aan, neem mee, geef moed. Het moet, het kan, het zal. Want we zijn met meer.