“Wel eens een normaal mens ontmoet? Én, beviel het?” Een poster met deze tekst hing rond de eeuwwisseling in de wachtkamer van menige RIAGG. Het verhaal ging, dat een flink deel van de kandidaat-cliënten al voldoende geholpen was met deze therapeutische vingerwijzing. Ze keerden opgelucht huiswaarts en kwamen nooit op de sofa terecht. Het is dan ook een bevrijdend inzicht: je hele leven verbeten streven naar normaalheid en dan horen dat het niet hoeft.
Alsof normale mensen zo gezellig zijn. Niets is saaier dan een exemplaar zonder weeffoutje. (Wie dit niet begrijpt is behoorlijk normaal.) Niets is toch leuker, dan die kleine oneffenheid ontdekken, die de ander zo leuk maakt? Wanneer in de comedyserie The Royle Family blijkt dat saaie schoonzoon Dave als enige met een vingerkootje kan wapperen, is dat goed voor avondvullend vermaak.
Het gaat mij niet om het unieke van de mens. Dat is voor psychologen. Nee, gewoon het plezier van het onverwachte, het malle, het amusante van die collega, relatie of bekende. Er gaat een wereld voor je open, mits je er je best voor doet om het op te merken.
Zo had ik ooit een vrouwelijke collega, die zeker wist dat ze de reïncarnatie van Nefertite was. Een ander vertrouwde me op een feestje toe, dat hij graag ’s nachts naakt door de tuinen van de buren dwaalde. Ik ken iemand die sigarettenpeuken verzamelt en er collages van maakt en een voormalige buurvrouw ging wekelijks onder hypnose om te kunnen communiceren met haar overleden pekinees. Er zijn mensen die op karton schilderen met tomatensap of die dagelijks een stoel verzetten om de huisgeesten in de war de brengen. Een volwassen vrouw die nog steeds droomt van David Cassidy, of een ander, die ultieme troost vindt met een pak hagelslag aan de mond. Een zakenman die het liefst sokken met gaten draagt in zijn Van Bommels, weer een ander die bang is voor busjes met geblindeerde ramen.
Niets bevreemdt, het is allemaal prachtig, zo lang als het kleine geheimpjes zijn, aan je toevertrouwd in een onbewaakt ogenblik. Dus niet de middelbare dame uit de cartoon van Peter van Straaten, die op een cocktailparty jengelt: ‘Wisten jullie dat ik eigenlijk een heel gek mens ben?’ Nee, een subtiel steekje los graag.
afbeelding Peter van Straaten