Nutricia stopt met de vitamines. Ik weet nog dat ze er mee begonnen. Allemaal de schuld van mijn in Nederland wonende Engelse collega Adrian. Deze creatieveling, productontwikkelaar, hypochonder en gezondheidsfreak was een van de eersten die de Amerikaanse hype van vitamines & voedingssupplementen oppikte. Zijn enthousiasme was aanstekelijk en na een lange fax-uitwisseling met Chicago – internet bestond nog niet – wist hij een van de vitaminegoeroes over te halen voor een tour langs de Nederlandse levensmiddelenindustrie.
Op een winderige herfstdag in 1992 haalden we Dr. Nick Perricone af op Schiphol en ergens langs de A13 gebruikten we de lunch. Nick Perricone had inmiddels een dagelijkse eigen TV show over vitaminen en Adrian bewonderde hem, als was hij Mick Jagger in eigen persoon. Die TV show was niet anders dan een TellSell-achtig verkoopprogramma tussen 2 en 3 uur ’s nachts, maar dat deed niets af aan Adrian’s verering; hij hing aan de lippen van Dr. Nick. Deze was in werkelijkheid een irritant en arrogant mannetje, met een openlijke desinteresse voor alles behalve zichzelf en zijn vitaminehandel. Binnen 3 minuten had hij Adrian een 2-kilo-pot Vitamine C poeder aangesmeerd, die hij ter plekke opdiepte uit zijn enorme reiskoffer, plus nog een sixpack, na te sturen per DHL. Het afrekenen (in veel dollars) gebeurde nog voor onze mineraalwatertjes op tafel stonden. Dagelijks 3 maal 2 eetlepels was het recept. Adrian voegde meteen de daad bij het advies en nam een paar grote happen van het witte poeder. Na de lunch was hij opgetogen en vertelde dat hij zich nu al een stuk gezonder voelde.
De tour mislukte in alle opzichten. Dr. Nick was gekomen voor quick business, maar de conservatieve Nederlanse levensmiddelenbedrijven schrokken van de ondoorgrondelijke licensing-contracten, die hij ze bij kennismaking al voorlegde.
Toen hij was teruggekeerd naar Chicago, bleef Adrian hem faxen en uitnodigingen sturen maar de belangstelling van de doctor was tanende. Adrian’s enthousiasme leed er niet onder. Demonstratief slikte hij nog wekenlang drie keer per dag een paar lepels uit de grote witte pot op zijn bureau. Toen hij desondanks een keer knockout ging met een zware Hollandse poldergriep werd het stil rond de vitamines. De witte potten hebben nog jaren onder zijn bureau gestaan, tot ze over de datum bleken. Nutricia werd kort daarna Numico en ging op z’n Amerikaans groot in vitamines en supplementen. Tot vandaag. Alles gaat voorbij, zelfs vitamines.