We zitten elkaar maar een beetje aan te kijken. Alsof het allemaal van de ander moet komen. Het vertrouwen bij consumenten en producenten is weg en wie gaat het terugbrengen? We zijn de kikkers in de emmer op het vuur. We zijn de schapen voor de dam. We wachten ergens op. We wachten.
Ik wacht ook, maar ben wel toe aan een duwtje. En als dat duwtje niet van anderen komt, dan laat ik me maar leiden door de natuur. Door de lente die op uitbarsten staat. De lente die in één klap een einde gaat maken aan die gure crisiswinter, met z’n sneeuw en z’n gesomber en gesleur. De lente die zal zorgen voor een explosie van opgewektheid, van zin in de toekomst, van vertrouwen in onszelf. Van vertrouwen in elkaar. En wat daar allemaal van komen kan! Van de ene dag op de andere wordt het mooier. Weer. Alles.
De crisis is vanaf vandaag voorbij. Mij hoor je er niet meer over. Dat is niet de kop in het zand, maar de rug gerecht en de nek uitgestoken. Vertrouwen is een daad van verzet.