Ja, ik weet het ook wel. Het zit allemaal in de prijs en ik betaal het uiteindelijk zelf, maar dat klinkt zo cynisch. Terwijl ik zo aangenaam geraakt kan worden door een beetje extra service, een aardigheidje, een klein cadeautje. Aan het eind van de dag wordt de kassa opgemaakt en dan weet de slager of het een goeie of een slechte dag was. Als zijn vrouw er naar vraagt zegt hij heus niet: “Dat weggeven van die leverworst, liefste, daar hou ik toch zo’n goed gevoel aan over.”

Toch koester ik graag het romantische idee van de aardige middenstander die er een schepje bovenop doet. De ondernemer die zijn beste beentje voor zet, gewoon omdat het zo fijn zaken doen is met mij. Het dropje van de drogist, het tasje bij de Bruna, de sokken bij het pak, het flesje wijn bij de auto, opeens realiseer ik me waarom ik op zaterdag altijd in zo’n goed humeur ben.

De opticien die de deur voor me openhoudt, als ik weer eens gratis mijn bril heb laten rechtzetten. De fietsenmaker die er een nieuw wiel in heeft gezet en gelijk maar even de verlichting controleerde, voor niets.  En natuurlijk mijn kapster die zich altijd weer op het laatste moment herinnert, dat ik het prettig vind als ze mijn wenkbrauwen nog even bijpunt.

Wat ik zelf extra zou kunnen doen voor mijn klanten? Ik heb er lang over nagedacht. Ik zou alle mailings die ik krijg kunnen terugsturen met suggesties hoe het beter kan en duidelijker. Gratis. Maar of ik je daar nou zo blij mee maak?